Het is zoals eten in het buitenland, bijvoorbeeld in een zuiders vakantielandje of aan de Brusselse zuidmarkt. Om de toeristenmassa te behagen worden de gerechten netjes afgebeeld met een foto … driewerf helaas, zoals op de foto’s ziet jou bord er nooit uit, of toch zelden !!!
Zo was ook mijn laatste opera ervaring. Ook helaas.

De stadsschouwburg van Antwerpen was de plaats en zaterdag 13 mei de datum van hét gebeuren: Guiseppe Verdi’s AÏDA, een hoogtepunt in de opera geschiedenis. Bergschoenen aan, want om op onze plaatsen van rij 15 in afdeling ‘Balkon’ te geraken is sportieve training wel aan te raden. Hoogtevrees doet niks ter zake, tenslotte cultuur kent zijn prijs. De stadsschouwburg trouwens ook: bijna 45€ en dankzij opgekrulde tenen paste ieder van ons kleine gezelschap in het zitje. Gelukkig kreeg niemand een kramp. Het meisje naast ons zat met haar oren tussen de knieën van de dubbele meterman achter haar, en het was er zo al te warm.

Maar de veelbelovende affiche met daarop een wondermooie mahoniehouten diva erop gaf hoop en kracht om vol te houden.
Ook helaas … dank zij de tekstbalken bleek algauw dat de mahoniehouten juffrouw van de affiche haar grootmoeder gestuurd had en zelf een snipperdagje genoot.
Zingen kon ze wel, die oma, gelukkig. Maar ook de generaal Radamès, die normaal de vrouwen aantrok als vliegen, en aangekondigd als een jonge goddelijke adonis, bleek zijn 50kg zwaardere opa gestuurd te hebben. Gelukkig kon ook hij zingen, wat deed hij anders in een opera.

The story:

Radamès, Egyptisch generaal, was zot van Aïda en Aïda van hem, maar dan was er ook nog Amneris, dochter van de farao, ook zot op de Radamès, bazin van slavin Aïda, dus rivalen …
Maar de Radamès, Radje voor de vrienden, zag die Amneris niet zitten hoewel ze vanop een afstand gezien, (we zaten zowat 50m van de bühne en zowat 15m hoger) er stukken beter uitzag dan de oma van Aïda. Vergat ik nog te zeggen dat Aïda de dochter was van de koning van Ethiopië. Hoe zij ooit in de klauwen van de Egyptische prinses, de feeks, terecht kwam is er niet bijverteld. De tekstbalken waren summier.

Hoe het verder afloopt? Oorlog tussen Egypte en Ethiopië, Radje won (1-0 uit match). Aïda droef, Amneris blij, want ze kreeg van papa de hand van haar Radamès.
Hij pleegt verraad (dreigende thuismatch) en wordt veroordeeld om levend begraven te worden in een tombe.
Een “gebleit” langs alle kanten natuurlijk, tot Radje uiteindelijk opgelucht in de tombe afdaald. Eindelijk rust… Haha, mis poes, want Aïda had zich stiekem verstopt in de tombe, die trouwens zo groot was dat mijn hu!s er gemakkelijk in paste.

Weg rust, opnieuw zingen en “bleiten”. Net zoals met de wielertoeristen tegenwoordig: vroeger alleen mannen belust op zweet en trappist, nu meer en meer vrouwen en ook hier: weg rust !!! Dus zat de Radamès daar met zijn Aïda in de tombe te treuren, in de plaats van hun laatste dagen met wat frivolers door te brengen. Maar ja, gelet op hun respectabele leeftijden …
Tot daar het verhaal en de prachtige muziek, zeker de 45€ investering waard . Goed zo Guiseppe.

Bleek de choreografie te zijn uitbesteed aan ene Franco Dragone, voorheen werkzaam bij de cirque du soleil. Ik denk dat ik weet waarom het cirque hem aan de deur zette.
De figuren waren echt onbeweeglijk en als starre zoutzuilen werd er amper bewogen: zelfs niet toen de Radamès gewonnen had en in glorie terug thuis kwam en de tekstbalken minuten lang “Hoera, hoera! Laat ons dansen” vertaalden, was er geen mens van het veertig koppig koor dat bewoog, zelfs niet met een oorlel, tenminste bekeken vanop onze respectabele afstand. Er waren wel dansers: een zestal, die mooie Egyptische armbewegingen alla “Bangels” met hun “Egyptian Reggae” nadeden. Mooi.

Ook de gouden en zilveren kakkerlakken die over de bühne schoven en zo de “volkse” bewegingen uitbeeldden, waren een prima vondst, een meerwaarde. Zo ook het decor. En het orkest, het bakje was goed gevuld, was erg goed. Prima dirigent, maar wie…

Het intrigeerde mij wel, wie was wie? Helaas alweer, nergens was een programmaboekje te verkrijgen. Dan maar Googelen ’s anderendaags, maar ook nu, helaas !!! Wie de hoofdrollen vertolkten, welk gezelschap het stuk speelde, welk orkest de bak bevolkte, alleen maar onopgeloste vragen. Raar toch.
De enige wetenschap die ik vergaarde was: opera van Guiseppe Verdi, in vier akten, in een productie van “Music Hall” bvba Aïda, regie van Franco Dragone en Michele Mangini, producer Geert Allaert. Solisten, koor en orkest: internationaal gecast (ze spraken dus écht Italiaans).

Toch één naam: de dirigent was Borislav Ivanov, volgens Google een leerling van Herbert Von Karajan. Dan denk ik dat hij dikwijls is “blijven zitten” bij Herbert, want hij was minstens zo oud als Oma Aïda.

Daarmee was ik nog niet tevreden en zocht naar Music Hall: enkel een adres in het Antwerpse. Bij de bvba Aïda was er meer te lezen: een uitspraak van faïllisement door de Brugse rechtbank. Waren daarom de voorstellingen in Hasselt en Gent afgelast? Is daarom de mooie Aïda van de affiche vervangen door haar oma? Bij een internationale casting verwacht je toch wat meer. Net als met het toeristenmenu: het oog wil ook wat!

Ondanks alles moet het me van het hart: zoals Richard Gere zei tegen Julia Roberts in de film “Pretty woman”: opera kruipt in je hart, of grijpt je naar de keel….
Helaas …

De trein naar huis was knus, en … op tijd.
Zjiet