Eerste week.

Hoe erg zal de herinnering zijn aan de slechte berichten die ik exact één jaar geleden kreeg in dit Zweden? Hoe dramatisch is mijn leven veranderd ?

Naar Travemünde rijden met het comfort van de mobilhome is een “Piece of Cake”. Rustig en ontspannen, met tussenstops eerst in Budel voor de aanschaf van een nieuwe Swarovski telescoop, dan naar Schijndel voor vervang lampjes voor de mobilehome, maar die hadden ze niet en tenslotte naar afrit 50 tussen Bremen en Hamburg, Sottrup, voor pizza bij “de bakker”, gekend bij poolreizigers. Slapen in de haven in Travemünde en ‘s morgens de boot op naar Malmö, 9 uren en 15 minuten onbekommerd in het zonnetje aan dek genieten van wat lectuur en de lekkere brunch. Dan … Falsterbo !!!

Van ver over zee zag ik een dansend wit vlekje, steeds nader komen. De verrekijker geeft natuurlijk een vertekend beeld, het stipje kwam dus nog van verder weg. Boven zee, een bewegende witte stip in een oneindige blauwheid. Neen, niet oneindig, aan de verre horizon zie ik Denemarken liggen.

Het stipje groeide en werd herkenbaar als een wit vlindertje, dapper vliegend over wat golven, met gelukkig geen zuchtje wind, niet voor, niet tegen.

Maar de afstand alleen al … op frêle vleugeltjes van wit papier …

Ik dacht: zo gauw het kan gaat het hier aan de Zweedse kant van de engte tussen Denemarken en Zweden, op een fraaie bloem zitten, en rust voor een poosje …

Niks was minder waar. Ze fladderde even rond mijn verbaasde kop en verder over de duintop, binnenland Zweden in … onvermoeibaar!

Zou dit voor mij weer een teken zijn, het zoveelste, van die andere andere kant?

Stof tot nadenken, tijd genoeg nu.

Falsterbo. 55°23’31” N – 12°50’58”O.

Zuidpunt Zweden, vlak onder Malmö. Centrum voor de “vogelaars”.

Dit zijn mensen, ook vrouwen, die zich kleden als boswachters, of boswachtsters, uitgedost met een kapitaal aan verrekijkers, fototoestellen met mega-lenzen, telescopen, statieven, etc … alles van het beste: Swarovski, Leica, Zeis … niet te overzien, allemaal om vogels de begluren.

Ten minste vorig jaar.

De eerste ontgoocheling was dat de groep mensen waarmee we vorig jaar de berg aan de golfclub (gekend als “Dutch Mountain”) deelden, al de dag na onze aankomst zouden vertrekken naar huis. Ze hadden er een bedroevende week opzitten, niemand had een verklaring voor de drastisch dalende aantallen vogels die ze telden …

De opwarming van de aarde? Trump? De tropische zomer waarvan de laatste stuiptrekkingen mochten meemaken?

Ontgoocheling twee: het plekje aan de golfclub waar we vorig jaar keurig verbleven was door de plaatselijke politiek omgetoverd tot een parking voor auto’s categorie 1, dus niet voor kampeerauto’s. Al was hele pleintje leeg, we hebben er ons keurig langs geparkeerd, die vrijdag, moe maar voldaan. Bestemming bereikt.

De volgende morgen, zaterdag, was onze ontzetting groot, want al voor dag en dauw was het of we geparkeerd stonden in het midden van de “marchee de l’abatoire” in Brussel Zuid. Druk, druk, druk …

Dus niet getalmd, op en verkleden als boswachters, materiaal op de nek, Dutch Mountain op. Helaas, alles was er, behalve de vogels …

Dan maar fietsen, heerlijk langs de zee, richting “The Bridge” – Malmö. En daar hebben we ook mooie vogels gezien, zelfs waterkoeien…

Het was het weekend van de “Bivrak-dagen”, dagen over natuurbeleving. Een organisatie die alles over de natuur organiseert in Falsterbo aan het Naturbad. Mooie dingen waren er te zien, van foto’s, over Swarovski-kijkers, tot T-shirts … alles als het maar met de natuur te maken had. Tot dit doel was er op het grote parkeerterrein van het naturbad gratis parkeren geblazen. Op normale dagen moeten mobilhomes tot 20€ per nacht betalen. Dus zijn we “cito presto” verhuisd, een mooi plekje tussen de bomen, aan de “toalets”, maar helaas zonder elektriciteit. Pas op maandag moesten we verkassen: naar Skanör !

Skanör. 55°25’04” N – 12°50’24”O.

De haven van Skanör is maar een zestal kilometer van Falsterbo Naturbad verwijderd, maar in ruil voor een luttele 25€ kregen we elektriciteit, douches, toiletten, drinkwater en afvalwater afvoer.

Ideaal, ware het niet dat we langs een übermensch stonden, blond en hovaardig, geen groetje, geen glimlach kregen we van hem …

Daar kwamen wat vervallen Zweedse Kronen van Leo goed van pas: de buurman wist niet dat ze vervallen waren, en kriskras enkele muntjes te grabbel gelegd, kleurden ze zijn dag … en onze dag !!!

Mooie haven, zwemplaats, visrokerij, kleine kwalletjes en duizenden visjes tussen de aangemeerde boten, … en alles omkaderd tegen het diepblauwe van de zee en de brug tussen Denemarken en Zweden op de achtergrond.

Doen wat we moesten doen en weer op weg op dinsdag morgen, naar het Noorden. Eerst langs Malmö, Ljungby, Värnamo naar Jönköping aan de zuidpunt van het grote én mooie Vättern meer. Verkeer was er amper en de “cruise controle” maakte van deze 320 km lange tocht een pretje. Zeker als we voor koffie stopten en er een “Fiskrokeri”, een vis rokerij, vonden waar de zalmforel zo smeuïg en lekker was.

Husqvarna dan, ons hoofddoel voor de dinsdag. Het museum van deze grote fabriek waar ze letterlijk alles hebben gefabriceerd, stond al jaren op het verlanglijstje van Leo. Dus … en het was de moeite waard. Hoogtepunt: de husqvarna motor waarmee Jacky Martens van Lommel het WK won in 1993.

Het was de moeite. Verder noordelijk stopten we nog een laatste maal in Hov aan het Tåkern meer, voor zicht op prachtige vogels, oa. een stelletje kiekendieven, een formatie kraanvogels, boomvalken, reigers, eenden, zwanen, ganzen, aalscholvers, … een hele stoet.

Dan zoeken naar onze volgende rustplaats. Ik heb honger.

Vadstena.58°26’45” N – 14°52’54” O.

Aan het mooie Vättern meer. Het zicht vanuit de voorruit van de camper is ronduit adembenemend. De accommodatie is echter bedroevend, bah !!!

Het stadje nodigt ons uit tot verkenning …

Morgen. Eerst eten en rusten …

En zo vangen we, uitgerust en goed gevoed, de laatste dag van onze eerste week Zweden aan. Vadstena is een erg mooie stad met een groot kasteel, met slotgracht, er midden in. Daar zijn zelfs vrije openbare toiletten in het kasteel die vlug de bah ervaring van onze kampplaats deden vergeten.

Dan komen de fietsen goed van pas. We hebben de haven en het stadje doorkruist langs alle mogelijke richtingen. Om te onthouden: adembenemende vergezichten over het Vättern meer, de prachtige haven, het gigantische kasteel met de slotgracht en de propere toiletten, de huizen met korven buiten met gratis peren, de gemoedelijke winkelwandelstraat mét marktje (2 kraampjes: kleding en kaas/vlees), de verrukkelijke elandenworst, de cantharellen verkoper, de oude “conditorei”, de kreupele verkoper van Ecco schoenen, de antroposofische architectuur…

En weer verder naar het noorden, langs het prachtige Vättern meer, de oostkant, dat trouwens meer dan 130 kilometers lang is in zuid/noord richting. Amper een uurtje verder rijden en we waren in Motala. Leo las hierover in een brochure dat hier een aantal “sluizen” te zien zijn van het “Göta Kanal. Deze vaarweg loopt oost/west van Göteburg tot Stockholm, werd een dikke eeuw uitgegraven van meer tot meer, en is verantwoordelijk voor de

industriële ontwikkeling van Zweden. Via het VVV hebben we de fietspad langs dit kanaal gevonden. Gemakkelijker te vinden dan het VVV kantoor zelf !!! De lunch aan de boord van het kanaal, in Café Mallboden, was erg goed en prijswaardig.

We bereikten het sluizencomplex, keerden terug langs de andere kanaaloever én langs een stoomlocomotief uit 1906, en we waren nog op tijd terug voor het vervaluur van ons parkeerticket.

De lokroep van zijn vrienden, werkten omgekeerd bij Leo vergeleken met de trekvogels die we misten in Falsterbo: noordwaarts.

Ribbohyttan. 59°11’21” N – 14°44’55” O.

Als je dit plekje kan vinden op de landkaart, chapeau !!!

En daar, als een aardsparadijs, na kilometers lange onverharde veldwegeltjes, waarbij je hoopt geen tegenliggers te krijgen: de huisjes van Roland en Kurt.

Leo was euforisch. Maar de ontnuchtering was groot: door dementie getroffen kende de 86 jarige Roland Leo niet meer, al hield hij de schijn hoog, en Kurt had vorige week zijn vrouwtje, waarmee hij 46 jaar samen was, begraven. Darmkanker!

Dus zal ons verblijf hier van korte duur zijn.

Nog even demonstreren hoe klein de wereld kan zijn. In dit onooglijke hoekje wereld, vier boerderijen groot, komen wij Belgen tegen, blijken ze bovendien nog van Retie te zijn. We zijn bij hen op bezoek geweest vanavond, om diverse redenen, maar de hoofdreden was omdat ze logeerden in een huis dat Leo nog heeft weten bouwen, met wol en leem, enkele decennia geleden. Hij kende de vrouw die het huisje bouwde, vandaar … Nostalgie, omdat we beseffen dat dit waarschijnlijk het laatste bezoek aan Ribbohyttan ooit zou worden.

En daarmee zit onze week erop. Plannen voor morgen en de voor volgende week maken we dadelijk, op de bedrand, al geeuwend.

Laat ons dromen van een ontmoeting met een eland. Please !!!