Honderd.

Honderd “zjoetjes”, honderd bundeltjes van woorden.

Een eindpunt van een lange reeks, het begin van een nieuwe?

Ik doe mijn best maar soms denk ik berouwvol aan een spreuk die ik via een warme vriend kreeg:

Zij die spreken
weten niet.
Zij die weten
spreken niet!

Diep. 

Zou het met het geschreven woord ook zo zijn? Zou ook ik niet beter zwijgen?

Ik heb erover nagedacht hoor, maar ja, ik schrijf zo graag. 

En dan is er nog die ene songtekst. Ken je nog Matthias Reim die in 1990 succes had met zijn lied :”Verdammt ich lieb’ dich, lieb’ dich nicht”.

Eén zin eruit, aanhef tweede strofe:

…doch niemand, niemand sagt: hör auf!

(Niemand, niemand zegt: hou op!)

Doorgaan dus, naar een volgende honderd. Ik ga het proberen …

Terugkijken is gemakkelijker en zo handig nu in dit digitale tijdperk.

Sommige stukjes maken me nog steeds blij, andere juist triest.

Als spiegel van mijn bestaan mag dit werk toch al tellen. En trots denk ik dan: als het gedrukt zou worden aan twee à drie pagina’s per “Zjoetje” dan zou het toch al vlug een boekje zijn van 250 bladzijden. Nog wat foto’s en illustraties … 300?

Mooi, met mijn foto op de achtercover… Ijdel?

Ik kijk niet vaak en niet graag, achterom. Nu wel.

Achterhalen wat me destijds bezielde om dit toen en zo te schrijven is moeilijk, wel kan ik wat voorkeuren aanhalen:

In de categorie “om te lachen, maar toch weer niet”:

Ach, smaken verschillen, natuurlijk heb jij, beste lezer, een andere top vijf.

In de categorie “echt niet om te lachen, maar toch weer wel!”:

Behoorlijk moeilijk voor mij om te herlezen.

In de categorie “ik zat weer eens elders”: geen echte voorkeur, het waren er teveel. Tenerife, China, Zweden, Duitsland, Zeeland, USA, Schotland, Hongarije …

Als je aan herlezen toe bent, kies zelf maar: keuze uit “honderd”.

Eindigen wil ik met een andere songtekst, van de BeeGees ditmaal:

It’s only words and words are all I have to take your heart away!

Als kind kreeg ik regelmatig te horen: “Zjiet, ge hebt honderd!” Waarmee ze aangaven dat de maat meer dan vol was.

Wel: nu heb ik er honderd.

Groetjes vanuit mijn zieltje, dankbaar met dit resultaat maar buiten proporties gezwollen van trots;

vanuit mijn hartje dat week is van het “roller-coaster” gevoel door het herlezen en herbeleven van die veelheid van gevoelens en herinneringen;

en vanuit mijn buikje dat lichtjes protesteert omdat er voor hem geen categorie werd voorbehouden. 

Het had nochtans gekund:

Wereldkeuken -augustus 2018.

Recente Reakties